De ochtend begint met een explosie van licht dat door mijn gordijnen breekt, terwijl ik langzaam ontwaak uit mijn dromen.
Ik voel de zijdezachte lakens tegen mijn huid en luister naar het zachte, ritmische getik van de regen tegen mijn raam. In deze vroege stilte, voordat de wereld haar rumoerige ritme hervat, vind ik een moment van pure rust. Geen haast, geen chaos, alleen de warmte van mijn zijden lakens en de wetenschap dat alles vandaag precies zal verlopen zoals ik het wil. Mijn lichaam strekt zich uit onder de zijden lakens voordat ik met een sierlijke beweging overeind kom. De dag wacht op mij.
Ik glimlach. Vandaag ben ik even ‘gewoon’ of in ieder geval, zo gewoon als ik ooit kan zijn.
Ik beweeg soepel uit bed, laat mijn voeten het koele hout van de vloer raken en strek me nog een laatste keer uit. Met langzame, bedachtzame stappen loop ik naar de badkamer. De spiegel reflecteert mijn nog slaperige blik terwijl ik mijn tandenborstel pak en de frisse muntsmaak zich over mijn tong verspreidt.
Daarna loop ik naar de keuken. De geur van koffie, diep en aards, hangt al in de lucht terwijl ik mijn espressoapparaat laat zoemen. Terwijl de machine zijn werk doet, pak ik twee sneetjes brood en laat ze zachtjes in de broodrooster zakken. De boter smelt tussen mijn vingers terwijl ik de pan verwarm en voorzichtig twee eieren breek, hun dooiers glanzend als gouden zonnen. Terwijl ze langzaam stollen, snijd ik een avocado open, zijn zachte, groene binnenkant een belofte van romigheid. Een gele kiwi, zoet en sappig, glijdt onder mijn mes terwijl ik hem in dunne plakjes snijd.
Met een bijna meditatieve precisie schik ik alles op een bord: de toast knapperig en warm, de eieren perfect sunny side up, de avocado in waaiervorm uitgespreid, de kiwi als een zonnige toets op mijn bord. Mijn espresso staat ernaast, klein maar krachtig, een belofte van energie in een slok. Terwijl ik nip aan mijn espresso, voel ik de warmte en de kracht als een stille herinnering aan mijn eigen innerlijke vuur.
Ik neem plaats aan de keukentafel, voel het marmer onder mijn vingertoppen en adem diep in. Dit moment, deze stilte, deze smaken, dit is de manier waarop mijn dag begint. Precies zoals ik het wil..
Na een warme douche gehuld in de geur van amber en lederbalsem, loop ik naar mijn kledingkast en laat mijn vingers over mijn kledingstukken glijden. Ik stop bij het leer. Leder is als een tweede huid voor me, sterk en soepel tegelijk. Mijn gedachten dwalen af en ik kies mijn favoriete lederen broek, een zijdezachte blouse en een getailleerde jas en een vintage lederen tas, waarin mijn portefeuille van handgemaakt kalfsleer, autosleutels en een agenda verdwijnen. Mijn favoriete leren handschoenen completeren de look. Ik kijk even naar mezelf in de spiegel. Krachtig. Zelfverzekerd. Klaar. Hoewel ik vaak complimenten krijg om mijn stijl, weet ik dat elke keuze, elk detail, een weerspiegeling is van mijn diepgewortelde verlangen naar perfectie, maar ook van mijn behoefte om menselijk te blijven in een wereld die soms te hoogdravend lijkt.
Dan laat ik mijn vingers glijden langs mijn laarzen. Ik kies een paar. Zwart leer, tijdloos en onwankelbaar, net als ik. De hak hoog genoeg om me boven alles uit te tillen, scherp genoeg om sporen achter te laten.
Mijn auto, een klassieke schoonheid, staat als een trouwe metgezel buiten te wachten. Geen moderne onzin, geen computergestuurd stuk zielloos plastic. Alleen klassieke kracht, mechanisch meesterschap. Moderne auto’s interesseren me niet. Ze missen ziel, karakter. Ik draai de sleutel om en luister hoe de motor tot leven komt, een sonore roffel die zich moeiteloos vermengt met het ritme van de stad. Dit geluid is kracht. Dit geluid is controle. De weg is van mij.
De stad ontwaakt terwijl ik rijd. Mijn wereld, mijn speelveld. Alles beweegt om mij heen, maar ik bepaal het ritme.
Eerste stop. De schoenmaker. Mijn vintage pumps hebben nieuwe hakjes nodig. Een klein atelier. Een discreet zaakje, verstopt in een zijstraat, waar alleen kenners komen. Een plek waar ik al jaren kom, want als iets goed is, blijf ik erbij. Ik ken de vakman persoonlijk, een ouderwetse ambachtsman die weet dat kwaliteit en precisie alles zijn. Geen snelle reparaties, geen half werk. Alleen perfectie. Mijn vintage pumps, met hun karakteristieke lijnen en tijdloze allure, verdienen de beste zorg. Hij begroet me met een warme glimlach; hij begrijpt mijn onuitgesproken eisen. Terwijl hij nauwgezet de hakjes vernieuwt, denk ik na over de vergankelijkheid van uiterlijke perfectie en hoe de ware kracht ligt in het vermogen om te blijven evolueren, zelfs als je vastbesloten bent om jezelf te blijven.
Dan. De boodschappen. Ik koop zelden zelf in, dat is werk voor anderen, voor hen die dienen. Maar af en toe loop ik zelf door de gangen van de Albert Heijn, gewoon om te voelen hoe het ‘gewone’ leven voelt. De schijn van normaliteit amuseert me. Alsof ik dit elke dag doe. Ik glimlach even om mezelf. Mijn boodschappen worden meestal voor me gedaan, maar af en toe… af en toe vind ik het ook fijn om het zelf te doen. Vandaag is zo’n dag. Morgenavond organiseer ik een diner voor mijn vrienden. Dat betekent dat de lijst lang is, gedetailleerd en zorgvuldig samengesteld. Zoals altijd moet alles perfect zijn. De juiste kruiden, de beste ingrediënten, de perfecte balans tussen verfijning en smaak. Mensen denken dat luxe alleen in grote dingen zit. Ze hebben het mis. Luxe zit in de details.
Ik wandel door de gangen van de Albert Heijn, omringd door een kleurrijke chaos van producten en voorbijgangers. Ik observeer anderen: een moeder die haastig haar kind begeleidt, een oudere man die met een glimlach naar het fruit kijkt. Een vrouw naast me staart twijfelend naar een fles olijfolie. De onzekerheid straalt van haar af. Het fascineert me hoe mensen aarzelen over de kleinste keuzes. Boodschappen doen is voor mij een oefening in geduld. Toch voel ik me verbonden met de mensen om me heen. Ze zoeken, ze proberen, ze maken keuzes. Net als ik, maar op hun eigen manier.
De slager is mijn volgende stop. Hier heerst nog een oude wereld van vakmanschap. Mijn slager, een man van weinige woorden maar met een diepgeworteld gevoel voor kwaliteit, knikt me toe als ik mijn bestelling doorgeef. Zijn ambacht is een herinnering aan de tradities die ik koester, een echo van een tijd waarin respect en zorg voor detail vanzelfsprekend waren.
De klok tikt verder en de volgende afspraak wacht. Ik heb weinig tijd, maar sommige dingen mogen niet worden overgeslagen. Mijn nagels, bijvoorbeeld.
Mijn handen zijn mijn instrumenten van controle, van tucht, van genot. Ze zijn een visitekaartje. De kleur van mijn nagels? Bordeauxrood. Altijd bordeauxrood. De kleur van macht, van verlangen, van controle. Terwijl de styliste haar werk doet, laat ik mijn gedachten afdwalen naar de avond.
Vanavond ga ik dansen. Omdat zelfs ik momenten nodig heb om los te laten. Op de dansvloer ben ik niet alleen Miss Chloe Soles, de onbereikbare, de dominante. Ik ben ook gewoon een vrouw die voelt. Op de dansvloer ben ik niet alleen de onbereikbare Miss Chloe Soles, maar ook een vrouw die kan loslaten en genieten.
De nagelstyliste is klaar. met een kritische blik bekijkt ze mijn handen. Ze is tevreden. Ik ook. Ik bedank haar, trek mijn handschoenen weer aan en kijk in de spiegel. Perfectie. Zoals altijd.
Mijn outfit is een meesterwerk. Ik trek mijn nauwsluitende leren jurk aan, perfect op maat gemaakt. Hoge hakken, die elke stap laten tellen. Mijn lippen gestift in hetzelfde bordeauxrood als mijn nagels. Mijn parfum is intenser nu, rokeriger, zwaarder—een geur die blijft hangen, die mensen zich later nog herinneren wanneer ik al lang verdwenen ben.
Ik stap in mijn auto en rijd naar de plek waar ik en mijn vriendinnen de avond zullen beheersen. De stad is van ons, de dansvloer ons speelveld. Vanavond ben ik in het moment. Geen planning, geen controle. Gewoon genieten.
Terwijl ik dans met vriendinnen, voel ik de energie van de menigte. En dan, op de dansvloer, omringd door muziek en mensen, ben ik weer een beetje als hen. Misschien ongrijpbaar, misschien bewonderd, maar uiteindelijk ook gewoon een mens.
Mensen denken vaak dat ik onbereikbaar ben. Maar in momenten zoals deze, tussen de hartslagen van de muziek en de warmte van een beweging, ben ik net als iedereen.
Vrij.
Wanneer de nacht ten einde komt en de laatste noten van de muziek vervagen, keer ik terug naar mijn appartement. Ik nestel me in mijn lederen fauteuil, een glas robijnrode wijn in mijn hand, en laat de gebeurtenissen van de dag op me inwerken. Vandaag was een perfecte mix van uiterste controle en spontane menselijkheid.
Ik weet dat ik soms onbereikbaar lijk, maar in elke vezel van mijn wezen schuilt de wens om te voelen, te delen en te leven. Net als iedereen. Mijn wereld is groot, maar er is ruimte voor de gewone momenten die ons allen verbinden.
Ik sluit mijn ogen.
Vandaag was perfect. Zoals altijd.
Morgen wacht een nieuwe dag, een nieuwe jacht op perfectie en momenten die de ziel raken. En ik? Ik ben klaar om weer te stralen, zowel in grandeur als in mijn menselijkheid.
